Yazanın Sessiz Tarafı

Bazı geceler kelimeler gelmez. Ne kadar beklersen bekle, ne bir ses olur odada, ne bir hece damlar kalemden. O an anlarsın: Yazı, bazen yoklukla konuşur.

Çay soğur, gözün cama takılır, bir sokak lambasının titrek ışığı yansır zihnine. Kalbinin içinde bir şeyler kımıldar ama hâlâ kelime yoktur. Çünkü yazmak, her zaman cümle kurmak değildir. Bazen yazmak, yalnızca susmaktır; bilerek, isteyerek, anlamını büyütmek için.

O suskunlukta insan kendine daha çok yaklaşır. Birinin adını düşünürsün, bir anıyı, bir cümleyi... İçinde bir şey kırılmadan, tam da o anda, yazı başlar. Belki tek bir cümleyle, belki sadece bir “keşke” ile.

Ben yazarken hep şunu düşünürüm: Yazı, görünmeyen bir yerimizden sızar. Ve belki en çok yazamadığımız satırlarda saklanır en gerçek halimiz.

Bugün bir şey yazamadım. Ama yazının sessiz tarafında biraz kaldım. Ve sanırım bu da yeter.

Leyla Tarhan